Τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά;

Γίνεται ολοένα και πιο φανερό το τίμημα που πρέπει να πληρώσει κάποια Κυπριακή ομάδα για να «πετύχει» στην Ευρώπη. Τουλάχιστο σε τρεις περιπτώσεις (μία η Ομάδα μας, μία η Ανόρθωση, και μία η ΑΕΚ) όταν έγινε η υπέρβαση το τίμημα ήταν να το πληρώσουν στις εγχώριες διοργανώσεις. Η Ανόρθωση του Τιμούρ που άνοιξε την αυλαία των ομίλων κάποιους μήνες μετά εξαϋλώθηκε. Ακολούθησε ο ΑΠΟΕΛ του Κοσόφσκι και Ζεβλάκοφ ενώ στην συνέχεια ήρθε και η δεύτερη επιτυχία, αυτή που ζούμε σήμερα που φαίνεται πως στοιχίζει αρκετά ακριβά, παρά τα εκατομμύρια που εισρέουν ακόμα στα ταμεία της Ομάδας. Η ΑΕΚ ... από ομάδα μοντέλο έγινε ομάδα μπουρδέλο και ο αρχιτέκτονας εκδιώχτηκε άρον-άρον.

Τελικά τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά;

Να προσποιηθώ  τον «ειδήμονα» και να πω μετά βεβαιότητας τι φταίει, δεν είναι του χαρακτήρα μου. Να ακολουθήσω την παρέα των υπόλοιπων «προπονητοφάγων» - όχι. Να αρχίσω να μιλώ για αντι-γιοβανικούς και μαλακίες; Ούτε κατά διάνυα!

Τον τελευταίο καιρό ακούω πολλά. Κατά τους περισσότερους ο κύριος λόγος στέκεται  στο γεγονός πως δεν κάναμε μεταγραφές. Λες και αν είχαμε κάποιον καινούργιο Μπελάϊτ στην Ομάδα θα άλλαζαν όλα! Θέλαμε επιθετικό, λέει. Ναι  καλά! Λες και ένα χελιδόνι θα φέρει την Άνοιξη. Φταίει το σύστημα είπε κάποιος άλλος. Λες και δεν είναι με αυτό το σύστημα που εδώ και 4 χρόνια ο Γιοβάνοβιτς κοουτσάρει  την ομάδα-μοντέλο με το ζηλευτό μας passing-game με το οποίο κατέκτησε τόσους τίτλους ενώ μας έκανε και γνωστούς σε ολόκληρο το κόσμο! Πρόσφατα άκουσα και αυτό το ανέκδοτο. Ο Γιοβάνοβιτς λέει είναι κλειστός σε μεγάλη Ευρωπαϊκή ομάδα άρα δεν τον απασχολεί η μετέπειτα πορεία του ΑΠΟΕΛ, άρα γραμμένους μας έχει. Λες και αυτή η μεγάλη Ευρωπαϊκή ομάδα όταν δει πως ο προπονητής μας είναι ανίκανος να κερδίσει την Αλκή θα επιμένει να τον πάρει. Άκουσα και άλλα πολλά. Ένα σωρό μαλακίες! Μαλακίες που αν τις άκουα από κινέζο θα γελούσα. Αλλά τις ακούω από ΑΠΟΕΛίστες και όχι μόνο δεν γελάω αλλά λυπάμαι. Λυπάμαι για τις αυτοκαταστροφικές τάσεις που έχουμε γενικώς σαν οπαδοί. Βρισκόμαστε ακόμα ανάμεσα στις 16 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης με το όνειρο να είναι ακόμα ζωντανό. Βρισκόμαστε ακόμα μόλις 4 βαθμούς από την κορυφή, γνωρίζοντας μάλιστα πως καμία από τις συνδιεκδικήτριες δεν έδειξε να είναι ομάδα μοντέλο που θα μπορούσε να το κάνει περίπατο.

Ναι, χάσαμε βαθμούς. Χάσαμε βαθμούς χωρίς καν να παίξουμε ποδόσφαιρο. Λάθη έγιναν. Και λάθη θα γίνονται. Άλλο η καλόπιστη και άλλο η κακόπιστη κριτική όμως. Άλλο να προσπαθείς να εμψυχώσεις την Ομάδα σου και άλλο να την κατηγορείς, μηδενίζοντας τα πάντα. Μου αρέσει πολλές φορές που διαβάζω σε διάφορες ιστοσελίδες οπαδούς μας να λένε  «δεν θέλω να μηδενίσω όλες αυτές τις χαρές που μας πρόσφερε φέτος η Ομάδα μας, αλλά ...... ».  Είναι αστείο και μίζερο αυτό.

Με ρωτούν κάποιοι. «Ωραία ρε μεγάλε. Και τί φταίει τελικά; Γιατί από την μια στιγμή στην άλλη αυτή η αλλαγή της Ομάδας μας;».

Όπως έχω προαναφέρει θα πω μόνο την προσωπική μου άποψη. Προσωπικά δεν πιστεύω πως φταίνε οι μεταγραφές, ούτε η έλλειψη δυνάμεων. Στο κάτω-κάτω είναι αποδεδειγμένο από το παρελθόν πως αν ρίξεις ένα καινούργιο γρανάζι σε μια καλοδουλεμένη μηχανή το πιο πιθανόν είναι πως κάτι δεν θα δουλέψει σωστά. Θέλετε παραδείγματα της μεταγραφικής του Ιανουαρίου; Μπρίτο, Χάγκαν,  Τσόροβιτς,  Κουτσόπουλος ; Αποτυχία! Μόνο ο Μαρσίνιο θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στις επιτυχημένες μεταγραφές. Ποσοστό επιτυχίας μόλις 20%! Ακόμα και αυτός όμως με το που ήρθε κρίθηκε σαν πλήρης αποτυχία! Μόνο την επομένη χρονιά και αφού πέρασε το στάδιο της προετοιμασίας βαφτίστηκε από τους οπαδούς μας ο μικρόσωμος «μάγος».

Τι φταίει; Άποψη μου είναι η απειρία. Τα αστέρια είναι πολύ ψηλά και δεν υπάρχει ο έμπειρος αυτός πιλότος που θα προσγειώσει την Ομάδα στον δίαυλο του Αρχαγγέλου ομαλά. Το κτύπημα από τέτοιο ύψος είναι οδυνηρό. Μπορεί να έχουμε έμπειρο προπονητή, έμπειρους ποδοσφαιριστές, έμπειρη διοίκηση. Αλήθεια όμως, μέσα σε όλη αυτή την εμπειρία, υπάρχει έστω και μία μονάδα που να έχει αγωνιστεί σε κάποιο πρωτάθλημα που το παίζει σε πολλαπλό ταμπλό; Ομίλους , Πρωτάθλημα, Κύπελλο και παράλληλα να σκέφτεται και την προσεχή χρονιά; Μην ψάχνετε απάντηση. Αυτή είναι «όχι». Ούτε ο Ιβάν, ούτε ο Αϊλτον και η παρέα του αλλά ούτε και ο Φοίβος έχουν βιώσει αυτό που μας πρόσφεραν φέτος. Δεν το έχουν ξανακάνει ποτέ στην καριέρα τους. Τι πρέπει να κάνουμε; Υπομονή. Δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να φέρουμε στην Κύπρο έναν τέτοιο προπονητή ή τέτοιους ποδοσφαιριστές. Είμαστε πολύ μικροί για να πιστεύουμε πως είμαστε ανίκητοι.  Ταπεινότητα, υπομονή και πίστη πως στην επόμενη φορά θα διορθωθούν ακόμα περισσότερα λάθη. Το 2010 είχαμε το ίδιο πρόβλημα. Μόνο που εκεί ορισμένοι πίστεψαν πως δεν είχαμε αρκετές μονάδες. Το 2012 έχουμε τις μονάδες και μάλιστα είναι γενικώς αποδεκτό πως ποιοτικά υπερτερούμε από τότε. Ας ελπίσουμε πως στην επόμενη φορά θα μπορούμε να διαχειριστούμε καλύτερα τον παράγοντα «ψυχολογία». Αν χαθεί αυτός ο τίτλος ας κερδίσουμε τουλάχιστο κάτι άλλο που θα μπορούμε να εκμεταλλευτούμε στο μέλλον. Οι σπασμωδικές κινήσεις ποτέ δεν έδωσαν λύσεις παρά μόνο πολλαπλασίασαν το πρόβλημα. Ας μην βάζουμε περεταίρω ψυχολογικά εμπόδια στα ήδη υπάρχον.

Ο Θρύλος αξίζει περισσότερης εκτίμησης. Και αξίζει όταν ακόμα χάνει με τον τρόπο που παραδόθηκε στο Αντ. Παπαδόπουλος την 19η Φεβρουαρίου 2012. Όμως ο προπονητής και οι ποδοσφαιριστές μας απέδειξαν πως έχουν φιλότιμο και πως έχουν πολλές ψυχικές δυνάμεις μέσα τους. Η μουρμούρα, η κακόπιστη κριτική, τα γιουχαΐσματα και οι μετά-χριστο προφητείες δεν είναι ο τρόπος για να σταθεί ο Θρύλος στα πόδια του. Όσοι δεν το αντέχουν αυτό ας μείνουν στον καναπέ τους. Οι υπόλοιποι ακολουθάτε με τον τρόπο που γνωρίζει καλύτερα ο κάθε αγνός ΑΠΟΕΛίστας.

«Δυναμίτης»